Hoe de von(c)k oversloeg

Soms voel je in heel je lijf dat er iets niet klopt of dat er iets ontbreekt. Toen ik na het afstuderen startte in mijn eerste “grotemensenjob” bestonden mijn dagen uit meetings, e-mails en nog meer meetings. Ik werkte aan projecten, evenementen en partnerships en leerde elke dag bij over het leven in een corporate structuur. Maar tegelijk groeide elke dag de vraag: waar ben ik eigenlijk mee bezig?. De dingen die me vroeger zoveel plezier gaven – dansles geven, kampen begeleiden, creatief bezig zijn – hadden plaatsgemaakt voor iets waar ik geen energie van kreeg.

Ik begon te zoeken naar mijn ‘wat dan wel’, naar de vonk die terug moest worden aangewakkerd en kwam zo terecht bij mijn eerste opleiding tot professioneel coach. Ik wist dat ik de specialisatie tot kind- en jongerencoach zou volgen, maar ik kan nog steeds moeilijk beschrijven wat een ongelofelijk privilege het was om die opleiding te volgen.

Het heeft iets wakker gemaakt… door tijdens de opleiding mijn eigen kindertijd en adolescentie te onderzoeken, werden er patronen duidelijk die ik daarvoor nooit zo bekeken had. Er kwam plots ruimte voor empathie en verbinding. Ik heb gevoeld wat een verschil het had gemaakt als ik zelf met mijn gezin naar een coach was gegaan. En dan denk ik: dit zou wel eens de mooiste job ter wereld kunnen zijn.

En zo sloeg de von(c)k écht over: ik wou en zou met gezinnen werken.

Vandaag werk ik als fulltime bruggenbouwer en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Op een school werk ik als zorgcoördinator waar ik de verbinding tussen kinderen, leerkrachten en ouders bewaak. Daarnaast werk ik als zelfstandig coach waar ik mensen mag begeleiden die er even nood aan hebben.

Hoe mooi is dat?